Ormandaki karıncalar müthiş bir düzen ve saadet içinde yaşayıp gidiyorlarmış: Ta ki kötü fil ormana musallat oluncaya kadar. Filin en büyük zevki karınca ezmekmiş. Günün belli saatlerinde ormana geliyor ezebildiği kadar karınca eziyor, keyif yapıyor, sonra da gidiyormuş.

Karınalar bu mezalim karşısında gerçekten çok hiddetlenmişler. Bir gün karncaların şefi karınca lidelerinin ulu ağacın altında toplanmasını istemiş, sabah yüzlerce koloni lideri şefin yanında toplanmışlar.

Uzunca bir sessizlikten sonra, şef konuşmuş: “Arkadaşlar, başımıza gelen felaketi biliyorsunuz. Ne öneriyorsunuz?” diye sormuş. Kimi liderler, “ormanı terk edelim”, kimisi “saklanalım”, kimisi de “rüşvet verelim” derken şef “arkadaşlar ormanımızı file bırakmayacağız,savaşacağız, herkes, tüm karıncalarsiahlanıp, iki gün sonra sabah burada toplanacağız.” diye konuşunca, tüm liderler “savaş!savaş! savaş!” nidalarıyla toplantıdan ayrılmışlar.

Büyük gün gelip çattığında ormann her yerinden irili ufaklı, siyah beyaz tüm karıncalar sürüler halinde toplanmaya başlamışlar. Her taraftan karıncalar akın ediyormuş. Milyonarca karınca, ellerinde iğneler, sopalar, taşlar ve herkes şefin tırmandıı kayanın altına toplanmış. Şef onlara hedfi anlatmış, tüm karıncalar “zafer! zafer!” çığlıklarıatarken birden uzaktan filin ayak sesleri duyulmuş: “gümp gümp gümp” karıncalar saklanıp beklemeye başlamışlar. Fil karınca göremediği için sinirle meydana girmiş. Bir anda şefin “hücum!” komutunu duyan karıncalar file saldırmışlar. Filin üzeri bir anda milyonlarca karınca ile dolmş. Isırıyorlar, vuruyorlar, iğne batırıyorlarmış. Fil şaşkınlığını atınca yere bir sağ ayağını vurmuş, bir sol ayağını vurmuş üstünde hiç karınca kalmamış. Karıncalar bir daha saldırmışlar file. Fil sol ayağını bir vurmuş yere, bütün karıncalar yerde. Sadece tek bir zayıf, çelimsiz karınca son anda filin boğazına tutunmuş, düştü düşecek sallanmaya başlamış. Tüm karıncalar filin etrafında toplanmışlar ve bağırmaya başlamışlar:

“BOĞ ONU BOĞ!” diye.